5 manieren waarop ik mezelf jarenlang in de weg zat met kiezen

M'n kantoorkamer ziet eruit zoals 'ie eruitziet. Twee Lego-dozen wachten op me. M'n twee 3D-printers staan allebei aan. Zo'n 15 miniaturen liggen klaar om geschilderd te worden. Op de grond ligt een zelfgetimmerde houder voor een scherm, bedoeld om battle maps op te projecteren voor Dungeons & Dragons. Beneden wacht Ghosts of Yotei op m'n PS5. M'n illustratie op m'n iPad is ook nog niet af. Ik werk aan versie v0.4 van m'n game en een app om van alles in bij te houden. En net springt het idee om deze blog te schrijven ook nog ff m'n hoofd in.

Een gebrek aan focus

Voor sommige mensen ziet dit eruit als chaos. Als een gebrek aan focus. Als iemand die z'n shit niet op orde heeft. Maar het zijn gewoon al m'n projecten tegelijk. Verschillende hobby's waar ik allemaal goed in ben en steeds beter in word. En toch, jarenlang dacht ik dat er iets mis was. Dat ik gewoon niet kon kiezen. Dat ik te snel verveeld raakte. Dat ik mezelf in de weg zat door niet gewoon ergens all-in te gaan.

Maar vooral dacht ik dat ik altijd maar ontevreden was. Met wat ik deed, waar ik mee bezig was. Met mezelf. Niks was goed genoeg en niks voelde alsof het klopte. En dat gevoel - gecombineerd met m'n depressie - maakte het alleen maar erger. Want ik zat niet alleen met het idee dat ik geen keuzes kon maken, maar ook met het gevoel dat ik überhaupt nergens blij van werd. Dat er iets fundamenteel mis was met hoe ik in elkaar stak.

Totdat ik leerde dat er mensen zijn die juist ✨ floreren ✨ door afwisseling. Door het verbinden van uiteenlopende interesses. Multipotentialisten. Renaissancepersonen. Het maakt niet uit hoe je het noemt, maar het viel op z'n plek: het was geen gebrek aan focus, maar een andere manier van denken en werken.

"Maar wat wil je nou ècht?"

Schrijven. D&D spelen, verhalen en mechanics voor verzinnen, voor worldbuilden en miniaturen voor schilderen. 3D-printen. Fotografie. Gamen. Video. Animatie. Coderen. Pokémon. Game design. Muziek maken. Tekenen.

Basically alles wat creativiteit en verhalen combineert, trekt me aan. En meestal probeer ik die dingen ook te verbinden.

In mijn ervaring wordt het heel erg gezien als chaotisch, onrustig of zelfs als besluiteloos. Als gebrek aan specialisatie. "Maar wat wil je nou ècht?" is de vraag die ik regelmatig krijg. Alsof je maar in één ding goed kan zijn. Alsof breedte gelijkstaat aan oppervlakkigheid.

En dat is het niet.

Ik ben niet oppervlakkig bezig met 15 verschillende dingen. Ik ben serieus bezig met 15 verschillende dingen. Er is een verschil.

Soms krijg ik ook terug dat het wordt gezien als inspirerend. Met name hoe ik dingen aan elkaar koppel, die soms op het eerste oog niets met elkaar te maken lijken te hebben. Hoe ik verbanden leg tussen ogenschijnlijk losse werelden. En hoe ik me snel nieuwe kennis eigen maak en dat toepas op iets anders. Het begrip groeit, zeker nu 'hybride' of 'T-shaped' professionals steeds gewoner worden. Maar toch blijft het hardnekkig, met klassiekers als "je moet eens iets kiezen", "je kunt niet alles blijven doen", of "je hebt te veel hobby's".

Het gevoel van niet passen

Vanaf school kreeg ik al mee dat je een richting moest kiezen. Kies een studie. Kies een baan. En die keuze voelde definitief. Eindig. Alsof dat het was voor de rest van m'n leven. Zo kreeg ik dat ook vanuit huis mee. Het is ja of nee, zus of zo. Niet allebei. Maar waarom zou ik moeten kiezen tussen dingen waar ik allemaal goed in ben?

En dan ook nog dat "daar moet je wat mee doen". Ik doe er al wat mee, anders zou je het nu niet kunnen zien. Alleen niet vanuit geld verdienen, maar vanuit hobby. Alsof er iets mis is met iets hobbymatig doen. Ik mag mini's schilderen zonder dat ik daarvan moet leven. Ik mag games maken zonder dat het m'n carrière moet worden. Ik mag coderen zonder dat ik Big Tech dev moet zijn.

Jarenlang voelde ik me alsof ik alles half deed. Alsof ik niks afmaakte. Niks echt goed deed. Dat kwam vooral uit het gevoel dat alles direct af moet. Ja òf nee, zus òf zo. Terwijl ik juist heel goed aan meerdere dingen tegelijk kan werken. Vooral omdat zo goed als alles wat ik doe op elkaar is afgestemd, binnen dezelfde 'niche' valt, zeg maar.

Focus is voor mij niet focus op één hobby. Focus is voor mij juist 'het uitoefenen' van de hobby. Soms is dat tien uur achter elkaar miniaturen schilderen. Soms is dat binnen zes uur met zeven projecten bezig zijn. Allebei is voor mij focus.

Die eindeloze ontevredenheid

Ik dacht jarenlang dat de ontevredenheid die ik hierdoor voelde, iets zei over mij als persoon. Dat ik gewoon niet kon genieten van dingen. Dat ik mezelf in de weg zat. M'n depressie versterkte dat gevoel alleen maar. Want als je toch al het gevoel hebt dat alles kut is, en je ook niks afmaakt of nergens bij blijft, dan lijkt het logisch dat het probleem bij jou ligt.

Maar het probleem was niet dat ik ontevreden was. Het probleem was dat ik dacht dat ik me op één ding moest focussen. Dat ik moest kiezen. Dat ik ergens "all-in" moest gaan. En elke keer dat ik dat probeerde, voelde het alsof ik een deel van mezelf moest afsnijden. Natuurlijk werd ik daar ontevreden van. Die ontevredenheid was geen teken dat er iets mis was. Het was een teken dat ik tegen mezelf in werkte.

Fantastisch en kut tegelijk

Het is fantastisch, omdat ik me zelden verveel en bijna overal wel iets interessants in zie. En kut, omdat ik soms overweldigd raak door de hoeveelheid mogelijkheden en ideeën. Door alle projecten die ik zou kunnen oppakken. Door alle dingen die ik zou willen leren. Door het gevoel dat ik moet kiezen, terwijl ik eigenlijk helemaal niet wil kiezen.

Ik heb geleerd het te zien als "projectfasen" in plaats van "uisluiten van opties". Dat helpt. Soms ben ik vooral bezig met schrijven. Dan weer met 3D-printen. Dan weer met coderen. En vaak combineer ik wat.

Het is niet chaos. Het zijn gewoon al m'n projecten tegelijk. En ik moet mezelf soms bewust afremmen om niet te veel tegelijk op te pakken, maar dat is iets anders dan kiezen.

Wat haal ik hieruit?

Er is niets mis met meerdere interesses hebben. Er is niets mis met niet in één hokje passen. Breedte is niet persé hetzelfde als oppervlakkigheid. En afwisseling is niet persé hetzelfde als gebrek aan focus.

Die ontevredenheid die ik jarenlang voelde? Dat was geen teken dat er iets mis was met mij. Het was een teken dat ik mezelf probeerde te dwingen in een vorm die niet paste.

M'n kantoorkamer ziet eruit zoals 'ie eruitziet. En dat is oké.